ഖോജാത്തി സുറുമയുടെ മണം.

വായന  വളര്‍ന്നു.  ഒപ്പം ഞാനും.
പുസ്തകങ്ങള്‍  തരുന്ന   കാര്യത്തില്‍    ഇക്കാക്ക  ഉദാരനായതും  ഇക്കാലത്താണ്. ചുവന്ന  പെയിന്‍റ്  അടിച്ച  ബുക്ക്‌ഷെല്‍ഫ്‌  എന്നെ  ഏതു  സമയവും  മാടിവിളിച്ചുകൊണ്ടിരുന്നു.
ഡ്രാക്കുള  വായിച്ചത്  ഇക്കാലത്താണ്.
ആരും  കാണാതിരിക്കാന്‍  പൊതിഞ്ഞിട്ടാണ്  വായിച്ചത്. 
പിന്നെ  പേടിയുടെ  നാളുകളായിരുന്നു. രാത്രിയില്‍  ഉറക്കമില്ലാതെയായി.
വല്ല്യുമ്മാനെ  ഇടയ്ക്കിടെ വിളിച്ചുണര്‍ത്തി  ഉറക്കം  കെടുത്തി. 
ചെല്ലിപ്പറഞ്ഞ്   (പ്രാര്‍ത്ഥിച്ച്)    കിടക്കാഞ്ഞിട്ടാണെന്ന്‍ പറഞ്ഞ്,
വല്ലിമ്മ  ഉറങ്ങാതെ  കൂട്ടിരുന്നു. 
കാരണം  ഡ്രാക്കുളയാണെന്നു  വല്ല്യുമ്മാക്കറിയില്ലല്ലോ.
പാവം  ഇന്നില്ല. ഖോജാത്തി  സുറുമയുടെ മണം 
ഇന്നും എന്നെ   വല്ല്യുമ്മാന്‍റെ  ഓര്‍മകളിലേക്ക്   കൂട്ടിക്കൊണ്ടുപോകുന്നു
                                                                                                                                                                         തോറ്റുതൊപ്പിയിട്ട്  ഉപേക്ഷിച്ചു  കളഞ്ഞിരുന്ന  പഴയ   കഥയെഴുത്ത് മോഹം  വീണ്ടും വന്ന് ശല്യപ്പെടുത്തിക്കൊണ്ടിരുന്നു. 
മാധവിക്കുട്ടിയെപോലെ  എഴുതണം,
എന്നൊരൊററ  ചിന്ത മാത്രമായി  പിന്നെ. 
കഥ മാത്രം വന്നില്ലെന്നു  മാത്രം.  മുറ്റത്ത്  നീര്‍മാതളമൊന്നും  ഇല്ല. 
ആകെയുള്ളത്  വലിയൊരു  പുളിമരമാണ്.
പുളിമരക്കൊമ്പില്‍   തലങ്ങും  വിലങ്ങും  നോക്കി  കഥകള്‍  മെനയാന്‍   ശ്രമിച്ചു. ഒന്നും   വന്നില്ല.  തല്‍കാലം  താഴെ  വീണ
പുളി പെറുക്കിത്തിന്നു    മനസ്സിനെ  സമാധാനിപ്പിച്ചു. 
പിന്നെ  ഈ വക സാഹസങ്ങള്‍ക്കൊന്നും    തല്‍ക്കാലം  മുതിര്‍ന്നില്ല.
                                                                                                                                                          കാലം  നടന്നു.  പിന്നാലെ  ഞാനും.